Historia
Zespołu
Szkół
Technicznych
im. Bohaterów Września
1939 r.
w Kolbuszowej
Kolbuszowa leży na Płaskowyżu Kolbuszowskim, w centrum
Kotliny Sandomierskiej, w południowo-wschodniej części
Polski. Tereny Kolbuszowszczyzny mają charakter rolniczy,
powolny rozwój przemysłu w latach 60-tych spowodował wzrost
zapotrzebowania na fachowców związanych z rozwijającymi się
dziedzinami gospodarki w naszym regionie.
Dlatego też grupa Kolbuszowian rozpoczyna działania mające
na celu otwarcie szkoły, która spełniłaby oczekiwania
edukacyjno-wychowawcze społeczności lokalnej i dzięki ich
staraniom udaje się w 1965 roku otworzyć Zasadniczą Szkołę
Zawodową w Kolbuszowej przy ulicy Janka Bytnara 1.
Tak oto na widowni dziejowej rozpoczyna się historia
Zespołu Szkół Technicznych im. Bohaterów Września 1939r. w
Kolbuszowej.
Zdjęcie budynku szkolnego ZSZ z
końca lat 60-tych.
1
września 1965r. – Szkoła rozpoczyna działalność od
czterech oddziałów klas pierwszych.
I „a” –
ślusarz-mechanik
I „b” – mechanik maszyn rolniczych
I „c” – kowal
I „w” – wielozawodowa
Nauczyciele pełnozatrudnieni:
Henryk Ochal
Władysław Kawalec
Stanisław Faraś
Marian
Margański
Warsztaty szkolne były w trakcie budowy. Zajęcia praktyczne
odbywały się w dwóch salach lekcyjnych.
Październik
1966r. – Uroczyste
otwarcie warsztatów szkolnych.
Edukacja praktyczna pierwszych uczniów ZSZ odbywająca się
już w nowo otwartym budynku warsztatów.
1966/1967 (od
półrocza) – Połowę
budynku zajęło LO.
Do budynku naszej szkoły, obok naszej
szkoły przenosi swoją działalność Liceum Ogólnokształcące,
które nie posiada jeszcze własnej siedziby, dlatego też
uczniowie tejże szkoły gościnnie znaleźli się w murach
placówki.
Rok 1968
– Oddany do użytku
internat.
Od tej pory w naszej szkole mogli podejmować naukę
uczniowie z odległych miejscowości
9
września 1969r. – Uroczystość związana z 30 rocznicą
bitwy o Kolbuszową. Wmurowanie tablicy pamiątkowej we
fronton budynku szkolnego.
8 i 9 września 1939 roku rozegrała się w Kolbuszowej bitwa
przeciwko Niemcom. Miasta broniły Oddziały Korpusu Ochrony
Pogranicza ppłk-a Wojciecha Wójcika, grupy „Wołożyn”
kapitana Piotra Tymkiewicza oraz krakowski 4 Batalion
Forteczny por. Andrzeja Krawca. Po kilku godzinach zażartej
walki Niemcy zdobyli Kolbuszowę, ale nie podjęli dalszego
marszu za San, pozostając w płonącym mieście. Straty
oddziałów polskich w boju kolbuszowskim wynosiły 106
zabitych, w tym 10 oficerów, ponad 300 rannych i przeszło
600 wziętych do niewoli, trzy rozbite czołgi „Vicersy” oraz
dwa samoloty. Utrzymanie Kolbuszowej w ciągu dwóch dni
przez Polaków miało duże znaczenie, gdyż umożliwiło 10
Brygadzie Kawalerii Zmotoryzowanej przesunąć się pod
Rzeszów, a licznym oddziałom 21 Dywizji Piechoty Górskiej i
1 Brygady Górskiej kontynuowanie odwrotu nad dolny San.
Dziś w środku kolbuszowskiego cmentarza jest wspólny
żołnierski grób, kryjący prochy tych, którzy polegli w
tragicznym polskim wrześniu i złożyli Ojczyźnie to co
najcenniejsze – własne życie. We wspólnej mogile spoczywa
123 bohaterów, którzy wypełnili swój obowiązek do końca.
Wśród poległych żołnierzy: 38 znanych jest z nazwiska, a 85
nie znamy. Aby uczcić tych znanych i nieznanych bohaterów
wmurowano tablicę pamiątkową we fronton budynku ZSZ.
Uroczystość odsłonięcia tablicy
upamiętniającej żołnierzy walczących w boju o
Kolbuszową w czasie II wojny światowej.