Historia Zespołu Szkół Technicznych
im. Bohaterów Września 1939 r.
w Kolbuszowej


Kolbuszowa leży na Płaskowyżu Kolbuszowskim, w centrum Kotliny Sandomierskiej, w południowo-wschodniej części Polski. Tereny Kolbuszowszczyzny mają charakter rolniczy, powolny rozwój przemysłu w latach 60-tych spowodował wzrost zapotrzebowania na fachowców związanych z rozwijającymi się dziedzinami gospodarki w naszym regionie.
Dlatego też grupa Kolbuszowian rozpoczyna działania mające na celu otwarcie szkoły, która spełniłaby oczekiwania edukacyjno-wychowawcze społeczności lokalnej i dzięki ich staraniom udaje się w 1965 roku otworzyć Zasadniczą Szkołę Zawodową w Kolbuszowej przy ulicy Janka Bytnara 1.
Tak oto na widowni dziejowej rozpoczyna się historia Zespołu Szkół Technicznych im. Bohaterów Września 1939r. w Kolbuszowej.

Pasted Graphic 5
Zdjęcie budynku szkolnego ZSZ z końca lat 60-tych.


1 września 1965r. – Szkoła rozpoczyna działalność od czterech oddziałów klas pierwszych.
I „a” – ślusarz-mechanik
I „b” – mechanik maszyn rolniczych
I „c” – kowal
I „w” – wielozawodowa

Nauczyciele pełnozatrudnieni:
Henryk Ochal
 Władysław Kawalec
 Stanisław Faraś
 Marian Margański

Warsztaty szkolne były w trakcie budowy. Zajęcia praktyczne odbywały się w dwóch salach lekcyjnych.



Październik 1966r. – Uroczyste otwarcie warsztatów szkolnych.

Pasted Graphic 6

Edukacja praktyczna pierwszych uczniów ZSZ odbywająca się już w nowo otwartym budynku warsztatów.


1966/1967 (od półrocza) – Połowę budynku zajęło LO.


 Do budynku naszej szkoły, obok naszej szkoły przenosi swoją działalność Liceum Ogólnokształcące, które nie posiada jeszcze własnej siedziby, dlatego też uczniowie tejże szkoły gościnnie znaleźli się w murach placówki.



Rok 1968 – Oddany do użytku internat.


Pasted Graphic 8

Od tej pory w naszej szkole mogli podejmować naukę uczniowie z odległych miejscowości


9 września 1969r. – Uroczystość związana z 30 rocznicą bitwy o Kolbuszową. Wmurowanie tablicy pamiątkowej we fronton budynku szkolnego.

8 i 9 września 1939 roku rozegrała się w Kolbuszowej bitwa przeciwko Niemcom. Miasta broniły Oddziały Korpusu Ochrony Pogranicza ppłk-a Wojciecha Wójcika, grupy „Wołożyn” kapitana Piotra Tymkiewicza oraz krakowski 4 Batalion Forteczny por. Andrzeja Krawca. Po kilku godzinach zażartej walki Niemcy zdobyli Kolbuszowę, ale nie podjęli dalszego marszu za San, pozostając w płonącym mieście. Straty oddziałów polskich w boju kolbuszowskim wynosiły 106 zabitych, w tym 10 oficerów, ponad 300 rannych i przeszło 600 wziętych do niewoli, trzy rozbite czołgi „Vicersy” oraz dwa samoloty. Utrzymanie Kolbuszowej w ciągu dwóch dni przez Polaków miało duże znaczenie, gdyż umożliwiło 10 Brygadzie Kawalerii Zmotoryzowanej przesunąć się pod Rzeszów, a licznym oddziałom 21 Dywizji Piechoty Górskiej i 1 Brygady Górskiej kontynuowanie odwrotu nad dolny San. 
 Dziś w środku kolbuszowskiego cmentarza jest wspólny żołnierski grób, kryjący prochy tych, którzy polegli w tragicznym polskim wrześniu i złożyli Ojczyźnie to co najcenniejsze – własne życie. We wspólnej mogile spoczywa 123 bohaterów, którzy wypełnili swój obowiązek do końca. Wśród poległych żołnierzy: 38 znanych jest z nazwiska, a 85 nie znamy. Aby uczcić tych znanych i nieznanych bohaterów wmurowano tablicę pamiątkową we fronton budynku ZSZ.


Pasted Graphic 9

Uroczystość odsłonięcia tablicy upamiętniającej żołnierzy walczących w boju o Kolbuszową w czasie II wojny światowej.